تو نجاتم دادی.
آرومم کردی.
کنارم بودی.
موقع هایی که خیلی حالم گرفته بود خوبم کردی.
زمانی که از دست همه شاکی بودم. زمانی که نفهمی دیگران رو مخم بود. زمانی که نمی تونستم حرف بزنم با هیشکی. حتی با عکس خودم توی آیینه. حتی توی دل خودم با خودم. تو به دادم رسیدی.
تو، گذشتن از اون همه درد و رنج مزخرف زندگیم رو برام راحتتر کردی.
تو من و خندوندی. بدون هیچ دلیلی. از ته ته دل.
گاهی هم گریوندیم و سبکم کردی.
یه جوریه. حس میکنم فقط تو واسم موندی.
تنهای تنهام توی این برهوت. تنها توی یه دنیایی که انگار قرن هاست دچار خشکسالی شده.
تنهام با این آدمای طاعونی! .
کلافه میشم از اینکه بازم یاد چیزای بد زندگیم می افتم.
دستمو به طرف میز جلوی پام می برم. بلندت می کنم. میارمت به طرف دهنم.
و تورو یک نفس سر میکشم!
درباره این سایت